Ülkeler de elindeki imkanları hem daha iyi hem daha müreffeh bir ülke olma yolunda kullanmalıdır. Hazinelerin dolu olması değil, kullanılıp fayda üretmesi önem kazanmaktadır. Türkiye ekonomisi büyümek zorunda olan ve büyümesini de ihracata odaklanarak yapmak zorunda olan bir ülkedir. Bunun ekonomik yanı “bir şekilde olup giderken” siyasi ve ideolojik yanı ise halkına, bölgesine ve insanlığa “umut “teması ile ifade edilebilir. Bunun en bariz örneği mülteciler konusunda sergilenen iki yüzlü tutumdur. Bugün kişi başına milli gelirde 50.000 dolar ve üzeri olan ülkelerin mülteci dramına karşı sergiledikleri tutum ile Anadolu insanının “insanlığı” ortadadır. Avusturya mülteci sayısı,nüfusun yüzde birini geçerse sorun yaşarız diye açıklama yapabilmektedir. Yunanistan’da kampların durumu ortada. Normal, insani ihtiyaçlar dahi sorun yaşanırken; eğitim ve sağlık başlı başına sorun..
Türkiye bugün, ekonomi yönetiminin mevcut anlayışının bir adım ötesine geçen bir atılım gerçekleştirmektedir. Kur – faiz ve enflasyon sarmalının bir adım ötesinde üretim imkanlarının sınırları zorlanmaktadır. Türkiye gibi sürekli döviz açığı veren ve yabancı sermaye çekmek zorunda olan ülkelerin, kolayca “açığa düşürülmesi” mümkündür. Bir yanında ulusararası örgütler, öte yanda kredi derecelendirme kuruluşları ve para baronlarının “bilindik ajandası” işletilmek istenmektedir. Bunun için her türlü operasyon ekonomi, siyaset ve güvenlik mekanizmaları kullanılarak yürütülmektedir.
Ekonomide en büyük pazar haline gelen Borsa İstanbul’da bile 50 milyon TL gibi bir parayla maniplasyon yapılabilmektedir. Bu finansal derinliğin sınırı, teknik deyimle mali yeterliliğimiz bu kadardır. Bundan sonra yeni ve yerli önlemler ile bu sürecin iyileştirilmesi ve geliştirilmesi şarttır. Ekonomi doğru adımları beklemektedir. Bankacılık sistemi her ne kadar güçlü bir yapıya sahip olsa da yüksek faiz geliri elde eden kurumlar olarak ekonomi için üretimden vazgeçme riskini hep taşımaktadır. Faiz üretimle ters çalışır; faiz yükselirse müteşebbis, yatırım ve üretimden vazgeçer. Şu anda dünyanın en yüksek faizini veren ülkelerinden birisiyiz. Pek çok ülkede faiz %1-2 civarında iken durum ortadadır. Türkiye %20’yi bile yarılamıştır. Bunun tek sebebi ekonomik değil elbette. Siyasi ve özellikle güvenlik sorunları için de ekstradan faizler ödenmektedir.
Burada en bilinen eleştiri, satıp savrulacak; hatta yabancılar el koyacak, ülke elden gidecek ifadeleridir ki… Bu tür yaklaşımlar da endişe ve korkuyu büyütmektedir. Bunda haklılık payı da bulunmamaktadır. Tarihte borcuna en sadık ülke varsa o da Türkiye Cumhuriyetidir. Rusya’dan, Brezilya hatta Arjantin’e kadar pek çok ülke morotoryum ilan ederken Türkiye, 1854’te başlayan borç sürecini 100 yılda tamamlamış, 1954’te son kuruşuna kadar ödemiştir.
YORUMLAR